kolejne oczekiwanie
Grudzień jak grudzień, lekki nie jest, pracy do oporu, energii jak na lekarstwo, święta za pasem, karpia nie ma, słońca też brak – życie.
Jeśli nie pamiętasz początku tej historii zacznij tutaj.
Kolejna część jest tu.
Trzecia w tym miejscu.
Czwarta tutaj.
A ostatnia tu.
Dzielnie maszerowałam popołudniami na tramwaj (miasto w tym okresie nie nadaje się do eksploracji autem – korki, brak miejsc parkingowych, tłumy szaleńców i desperatów w sklepach, wśród których czasem można spotkać i mnie, nikt nie jest ideałem, c’mon), a ciemnymi i zimnymi wieczorami wracałam do domu, układając sobie wiedzę zdobytą podczas szkoleń. (SPOILER ALERT: kilka miesięcy później, gdy nadeszła pora wystawienia pierwszej faktury nie umiałam tego zrobić, to trochę słabe, prawda? Czy tylko ja tak sądzę?). Jedną z niewielu pewnych decyzji, które podjęłam w czasie wielogodzinnych, kilkudniowych szkoleń dotyczących księgowości, była ta o delegowaniu wszystkich czynności związanych z finansami biuru rachunkowemu. Niezrozumiałe przepisy, przebieg szkolenia też bez szału, późne godziny i nerw przedświąteczny, wszystko mnie od księgowości oddalało.
Wiadomym stał się fakt, że na pewno do stycznia nie rozstrzygnie się konkurs i szczęśliwcy firm nie otworzą, ale cały czas mieliśmy nadzieję, iż opóźnienia nie będą tak znaczne. Jak łatwo się domyślić – nadzieja ta była płonna.
Procedury, wymogi urzędu, terminy, dni robocze i różne inne zawirowania, o których nie mam pojęcia sprawiły, iż do napisania biznesplanu siadłam w bodajże lutym, potem napisałam go ponownie i jeszcze raz, sprawdziłam, poprawiłam, skonsultowałam, poprawiłam, odesłałam do ponownego sprawdzenia i poprawiłam a w zasadzie napisałam kolejny raz i już chyba w marcu złożyłam go do oceny. Wiedzieliśmy także już wtedy, iż kwiecień będzie najwcześniejszym miesiącem rozpoczęcia naszych potencjalnych działalności. W mojej koncepcji powołania na świat szkoły językowej dla dzieci i młodzieży – kwiecień był miesiącem z dupy, excuse my French. Do matur to jakby musztarda po obiedzie, gimnazjaliści i ósmoklasiści po sprawdzianach końcowych też oddychali z ulgą, a jakoś nie było szans na wielu chętnych do nauki przed wakacjami. Nie mogłam na to jednak nic poradzić, nie załamywałam rąk, bo przecież po pierwsze – trudno dzielić skórę na niedźwiedziu, po drugie – nie takich nieudogodnień spodziewać się powinien przedsiębiorca. Wymyśliłam, iż prócz szkoły językowej, powstanie także biznes on-line i nim się zajmę, zanim wystartuje szkoła.
Wystarczyło poczekać kilka tygodni na ogłoszenie wyników. Mieliśmy je poznać pod koniec marca, gdy planowałam włoski weekend z Przyjaciółkami na uczczenie dwudziestu lat od matury. Zaczęłam więc odliczać dni…